Του Θωμά Κώτσια
Στον τόπο μας κάθε φθινόπωρο κλείνει ο κύκλος πολλών εκδηλώσεων που ξεκινούν από νωρίς την Άνοιξη και δίνουν ζωή και ζωντάνια στα εγκαταλελειμμένα χωριά μας.
Τις εκδηλώσεις αυτές μπορεί κανείς να τις κατατάξει σε τρείς κατηγορίες
α) Τα πανηγύρια που συνδέονται με τα κατά τόπους μοναστήρια, τις εκκλησίες μας και τους τιμώμενους Αγίους. Ένα γνήσια λαϊκό έθιμο που χάνεται βαθειά στους αιώνες συνδεδεμένο με το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού μας που καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου να ξεφύγει από την καθημερινότητα του, να βρεθεί με τους συνανθρώπους του, να γευτεί κάτι ξεχωριστό, να διασκεδάσει τραγουδώντας και χορεύοντας σύμφωνα με τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις που οφείλουμε να διαφυλάξουμε για να περνούν από γενιά σε γενιά σαν στοιχεία της συλλογικής μας ταυτότητας.
β) Τις εκδηλώσεις που διοργανώνουν οι Δήμοι, οι σύλλογοι με τα διάφορα ανταμώματα, οι επαγγελματικές ενώσεις, ακόμα και ιδιώτες επαγγελματίες. Μερικές από αυτές βεβαίως θα μπορούσαν να είχαν ένα καλλίτερο πολιτιστικό υπόβαθρο.
γ) Με μια ξεχωριστή όμως σειρά επετειακών εκδηλώσεων που συνδέονται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα στον τόπο μας και με πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτά τα γεγονότα αξίζει να αναφερθούμε ιδιαίτερα.
Σαν τέτοιες μαζί με τις εθνικές επετείους, μπορούν να θεωρηθούν εκδηλώσεις που είναι αφιερωμένες σε αγώνες, μάχες και θυσίες που διαδραματίστηκαν στην περιοχή μας διαχρονικά, από την εποχή της μάχης στα Κοκκάλια με τους Γαλάτες, μέχρι τις μάχες και τα γεγονότα της νεότερης ιστορίας, όπως της Τατάρνας υπό τον Οδ. Ανδρούτσο, του Κεφαλόβρυσου με τραγική κατάληξη τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, της Καλιακούδας, καθώς και εκδηλώσεις για τη ζωή, τη δράση, τη σύλληψη και το θάνατο του Κατσαντώνη, το έπος της Εθνικής μας αντίστασης με την επέτειο της πρώτης παρουσίας αντάρτικων ομάδων υπό τον Άρη Βελουχιώτη στη Δομνίστα, την επέτειο της εθνοσυνέλευσης των Κορυσχάδων, της κυβέρνησης της ελεύθερης Ελλάδας στη Βίνιανη κ.α.
Κάποιες από αυτές έχουν ήδη εγκαταλειφτεί, ενώ και όσες συνεχίζουν ακόμα, χρόνο με τον χρόνο εκφυλίζονται ατονούν και γίνονται για να γίνονται, χάνοντας έτσι το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Χωρίς πνοή και χωρίς την απαραίτητη συμμετοχή του λαού μας, γίνονται μια πασαρέλα για τους κάθε λογής επίσημους με λογύδρια και ανούσιες υποκριτικές εθνικοπατριωτικές κορώνες που δίνουν τη δική τους εκδοχή για το τιμώμενο γεγονός ή τα πρόσωπα που συνδέονται με αυτό, φέρνοντας τα γεγονότα και τα πρόσωπα στα μέτρα της δικιάς τους ασημαντότητας για να καταλήξουν υποκριτικά, χωρίς να έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα ή αναστολή, ότι η πολιτική τους εμπνέεται από τα μηνύματα των μεγάλων αυτών ιστορικών γεγονότων.
Επιβεβαιώνουν έτσι την λαϊκή σοφία με την φράση «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ άρματα, τώρα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια»
Μπορεί να έχει ο καθένας μας διαφορετική πολιτική και ιδεολογική άποψη, δεν μπορεί όμως να μη βλέπει ότι τα πρόσωπα που συντέλεσαν στα ιστορικά γεγονότα που τιμούμε, είχαν σαν κυρίαρχη επιλογή και όρκο τιμής την απόφαση τους για ανυπακοή, αντίσταση, εξέγερση και σύγκρουση με ό,τι υπέτασσε το λαό μας στην υποδούλωση και την ταπείνωση μέχρι την τελική νίκη που σήμερα εμείς απολαμβάνουμε, «Ελευθερία η Θάνατος» ήταν γραμμένο στα λάβαρα τους.
Ο Κατσαντώνης έδρασε προεπαναστατικά και θανατώθηκε 15 περίπου χρόνια πριν το ξέσπασμα της επανάστασης για την Ελευθερία, πληρώνοντας με την ίδια τη ζωή του την εναντίωσή του στους μηχανισμούς μιας κραταιής ακόμα Οθωμανικής αυτοκρατορίας και αυτοί που κάνουν πως τον τιμούν σήμερα, δηλώνουν «ναι σε όλα» στις σύγχρονες αυτοκρατορίες του χρήματος και των τροικανών που εκπροσωπούν στη χώρα μας, αποφασισμένοι να χτίσουν κέρδη και πολιτικές καριέρες για να βολευτούν πάνω στα συντρίμμια μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι έχουν εκλεγεί για να υπερασπιστούν. Τι φόρο τιμής μπορούν να αποδώσουν οι κάθε λογής προσκυνημένοι.
Τα μηνύματα τους στριφογυρίζουν γύρο από μια κούφια, γελοία, προγονολατρία. «Ξεθάβουν» με επαίνους και λόγια τους νεκρούς, για να «θάψουν» με την πολιτική της καταστροφής τους ζωντανούς στο όνομα μιας ακατανόητης σωτηρίας που μας οδηγεί καθημερινά όλο και βαθύτερα στον όλεθρο και την απόγνωση. Ζητούν από τα θύματα της πολιτικής τους, που είμαστε όλοι εμείς, όχι μόνο να υποταχτούμε, αλλά και να συμφιλιωθούμε με τους θύτες μας που είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι αυτής της κρίσης, στο όνομα μιας κάλπικης εθνικής ενότητας, καταγγέλλοντας για ανευθυνότητα και λαϊκισμό όσους αρνούνται να υποταχτούν στους δικούς τους «μονόδρομους» και στη μοιρολατρία του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»
Είναι σαν να συμφωνήσει ο χασάπης με το χοιρινό πως θα γίνουν τα λουκάνικα, παραβλέποντας ότι λουκάνικα θα γίνει το χοιρινό και όχι ο χασάπης.
Αυτά τα διδάγματα παίρνουν από τα ιστορικά γεγονότα που προσπαθούν να μετατρέψουν σε φιέστες, χωρίς ποτέ να κοιτάξουν στις αίθουσες του Σχολείου- Μουσείου των Κορυσχάδων και να εμπνευστούν από τα μηνύματα που είναι γραμμένα και φωνάζουν στεντόρεια, διαχρονικά και επίκαιρα, ιδιαίτερα στις μέρες μας και χωρίς να επιδέχονται καμιά διαφορετική ερμηνεία. Για 70 ολόκληρα χρόνια και 40 χρόνια από την επανεμφάνιση τους στους τοίχους του Σχολείου, συνεχίζουν να παίρνουν την «εκδίκηση τους» στην αποτυχημένη απόπειρα του μετεμφυλιακού κράτους να ξεχαστούν. Είναι όλοι αυτοί που θα ήθελαν να συνεχίσουν να είναι κριμένα κάτω από τους σοβάδες του Σχολείου και μαζί τους κριμένη και η ιστορική μνήμη για να μπορούν ποιο εύκολα να δίνουν την δικιά τους εκδοχή. Όμως αφού δεν μπορούν να τα σβήσουν ξανά, προσπαθούν να σβήσουν από τη συλλογική μας μνήμη το αντιστασιακό και ανατρεπτικό τους περιεχόμενο, γιατί στοιχειώνουν μπροστά τους κάθε φορά που λένε «ναι σε όλα» στους σύγχρονους κατακτητές.
Έχετε σκεφτεί αν ζούσαν στις μέρες μας ο Κατσαντώνης, ο Μπότσαρης, ο Ανδρούτσος, ο Βελουχιώτης, με αυτή την πολιτική των μνημονίων και της παράδοσης της χώρας και του λαού μας στα οικονομικά συμφέροντα, από ποια μεριά θα βρίσκονταν? Αμφιβάλετε ότι όλοι αυτοί που τους καταθέτουν σήμερα στεφάνια, μαζί με τους σύγχρονους Χατζηαβάτιδες στα δουλοκάναλα της μίζας και της υποταγής, θα τους χαρακτήριζαν λαϊκιστές, υποκινούμενους κα επικίνδυνους για τα εθνικά μας συμφέροντα. Αμφιβάλλετε ότι στα βραδινά δελτία ειδήσεων τα κοράκια της διαπλοκής στη δημοσιογραφία θα τους παρουσίαζαν σαν τρομοκράτες, υπευθύνους για την άνοδο των “spreds” κάτω από τις εντολές και τις υποδείξεις των σύγχρονων «πολυχρονεμένων βεζίρηδων» που διαπλέκονται με τους πασάδες των τραπεζών και τους σουλτάνους της κυβέρνησης? Φανταστείτε μια συνέντευξη του Κατσαντώνη, η του Βελουχιώτη στον ΣΚΑΙ, στο MEGA, στον ΑΝΤΕΝΑ. Ο Κατσαντώνης δεν «έκατσε….. φρόνιμα να γίνει νοικοκύρης» κατά την ιστορική και τη λαϊκή μας παράδοση, αλλά διάλεξε το δρόμο του αγώνα απέναντι στους κατακτητές μέχρι την σύλληψη του και την υπέρτατη θυσία, το ίδιο και ο Μπότσαρης στο Κεφαλόβρυσο, οι αντάρτες στη Δομνίστα, οι Εθνοσύμβουλοι στις Κορυσχάδες, η Κυβέρνηση του Βουνού στη Βίνιανη, και χιλιάδες αγωνιστές παντού όπου οι κάθε λογής επίσημοι, μετά τα «ναι σε όλα» απέναντι στους σημερινούς κατακτητές, έρχονται κουστουμαρισμένοι για να εκφωνήσουν ….. πανηγυρικούς τους, χωρίς καμιά συνείδηση της ιστορικότητας και της ιερότητας των εκδηλώσεων. Αν είχαν τότε που έζησαν και έδρασαν όλοι αυτοί που τιμούμε τη λογική των σημερινών τιμητών τους , θα ήμασταν ακόμα υπό την κατοχή των Τούρκων η υπό την κατοχή των Γερμανών που σήμερα ξανασηκώνουν κεφάλι, βρίσκοντας ανδρείκελα πολιτικούς σε κάθε χώρα για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα τους και να κυβερνούν τους λαούς για λογαριασμό τους.
Το ότι τους γυρίζει ο κόσμος την πλάτη θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαν μια υγιής αντίδραση στον φαρισαϊσμό και την υποκρισία όλων αυτών που διοργανώνουν εκδηλώσεις για να τιμήσουν πρόσωπα και γεγονότα που ποτέ δεν πίστεψαν, ‘όμως «μην πετάξουμε το παιδί μαζί με την κούνια» έχουμε περισσότερο από κάθε άλλη εποχή την ανάγκη να αντλήσουμε διδάγματα πατριωτισμού και εθνικής αξιοπρέπειας βγαλμένα μέσα από της μεγαλύτερες και τις καλλίτερες στιγμές της ιστορίας του τόπου μας. Όχι στην πατριδοκαπηλία που τον πατριωτισμό τον βλέπουν σαν ένα προσοδοφόρο μέσο για να βολευτούν ή ακόμα χειρότερα για να εξασφαλίζουν μίζες σε offshore εταιρείες οι επαγγελματίες του είδους.
Να πιστέψουμε στη δύναμη της θέλησης ενός λαού να υπερασπιστεί τη ζωή του, να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και να μην περιμένουμε κάποιο «Σωτήρα» σαν τον Αι-Γιώργη καβάλα στο άλογο για να σκοτώσει το δράκο. Το δράκο τον έχουμε μπροστά μας και δεν είναι παρά οι πολιτικές της τρόικας, της κυβέρνησης και όσων τις εκπροσωπούν και ο Αι-Γιώργης είναι η αποφασιστικότητα και η θέληση ενός λαού να πει δεν πάει άλλο, να σταματήσει να φοβάται και να φοβηθούν αυτοί που τον φοβίζουν, αναδεικνύοντας βεβαίως και τους αναγκαίους θετικούς για τα συμφέροντα του πολιτικούς συσχετισμούς για μια άλλη κυβερνητική πολιτική . Έτσι μπορούμε να λέμε ότι τιμούμε τις μεγάλες στιγμές και τα ιστορικά πρόσωπα του τόπου μας, για να μην «τρίζουν τα κόκκαλα τους» κάθε φορά που τους καταθέτουν στεφάνια όλοι αυτοί που αν τους έβλεπαν μπροστά τους ζωντανούς, θα προτιμούσαν να τους…. «τιμούν» πεθαμένους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου